Ακόμα και η Αλβανία, μια χώρα με περιορισμένες στρατιωτικές δυνατότητες και εξοπλιστικά κονδύλια σαφώς μικρότερα από αυτά που διαθέτει η Ελλάδα, έχει πλέον στο οπλοστάσιό της οπλισμένα UAV τουρκικής κατασκευής τύπου TB2 Bayraktar, τα οποία ήδη πραγματοποιούν τις πρώτες τους πτήσεις. Και δεν είναι η μόνη.UAV τύπου Heron / REUTERS / Fabian Bimmer
Στο ερώτημα, γιατί η Ελλάδα έχει μείνει πίσω η απάντηση είναι ιδιαίτερα σύνθετη και επικεντρώνεται κυρίως στους εξής παράγοντες:
- Απουσία εθνικής στρατηγικής UAV μέχρι πρόσφατα.
- Γραφειοκρατικές αγκυλώσεις και πολιτική διστακτικότητα για χρήση UCAV.
- Εστίαση σε «μεγάλες πλατφόρμες» (πλοία, μαχητικά), αντί σε ασύμμετρους πολλαπλασιαστές ισχύος.
- Απουσία fast-track διαδικασιών για παραγωγή ή εισαγωγή οπλισμένων UAV.
Σύμφωνα με τις προτάσεις των Επιτελείων απαιτούνται άμεσα:
– Απόκτηση έστω και μικρού αριθμού οπλισμένων UAV, ακόμα και προσωρινά (leasing ή διακρατική συμφωνία).
– Άμεση ενεργοποίηση εθνικών προγραμμάτων όπως GRYPAS και SARISA, με ρεαλιστικό χρονοδιάγραμμα και σταθερή χρηματοδότηση.
– Θεσμοθέτηση δόγματος UCAV, με συντονισμό ΠΑ – ΠΝ – ΣΞ.
– Διασύνδεση UAV με υπάρχοντες αισθητήρες και οπλικά συστήματα, ώστε να αποκτήσουν ρόλο σε αποτροπή και κρούση.
Τα UCAV αποτελούν πλέον βασικό πολλαπλασιαστή ισχύος στον σύγχρονο πόλεμο. Η Τουρκία τα χρησιμοποιεί καθημερινά, ακόμα και η Αλβανία τα εντάσσει στο δόγμα της, και η διεθνής τάση είναι αδιάψευστη το μέλλον είναι μη επανδρωμένο και οπλισμένο.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να παραμείνει στάσιμη. Ο εξοπλισμός με οπλισμένα UAV δεν είναι επιλογή παρά επιτακτική ανάγκη και κάθε μέρα καθυστέρησης είναι ένα βήμα πίσω στον αγώνα δρόμου για Ένοπλες Δυνάμεις με αποτρεπτική ισχύ.
Πηγή: OnAlert.gr – Ρεπορτάζ: Κώστας Σαρικάς
Πηγή: newsit.gr | Συντάκτης: Άρης Δημητράτος
