Όσο πλούσιο λεξιλόγιο και αν διαθέτει κάποιος, οι λέξεις αποδεικνύονται ανεπαρκείς για να περιγράψουν την ομορφιά και τη μοναδικότητα της Βερλίγκας. Τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη διά ζώσης γνωριμία με το ομορφότερο αλπικό τοπίο της Ελλάδας!
Στο δυτικό άκρο της Θεσσαλίας, πάνω από το δυτικότερο χωριό της, το Χαλίκι, βρίσκεται ένα από τα πιο εντυπωσιακά τοπία ολόκληρης της Ελλάδας: Το οροπέδιο της Βερλίγκας, με την εποχική δρακόλιμνη και τους «καλλιγραφικούς» μαιάνδρους των πηγών του Αχελώου. Εδώ, σε υψόμετρο 2.050 μέτρων, στην καρδιά της Πίνδου, η μαγευτική φύση του Ασπροπόταμου φτάνει στο απόγειο της ομορφιάς της! Το τοπίο μεταβάλλεται δραματικά ανάλογα με την εποχή του χρόνου, προκαλώντας πάντα έντονα συναισθήματα και ένα δυσεξήγητο μείγμα γαλήνης και δέους. Ακόμη και μέσα σε μία μόνο μέρα, τα τερτίπια του άστατου καιρού μπορούν να αλλάξουν την όψη του.
Το οροπέδιο της Βερλίγκας εκτείνεται σε μια άγρια, αλλά γοητευτική τοποθεσία, περιτριγυρισμένο από γυμνές κορυφές και χαμηλή αλπική βλάστηση. Στα βόρεια, υψώνεται η υψηλότερη κορυφή του Λάκμου, η Τσουκαρέλα (2.295 μ.), ενώ στα νότια ξεκινούν οι βραχώδεις γκρεμοί της κορυφής Μέγας Τράπος (2.240 μ.). Την άνοιξη, όταν λιώνουν τα χιόνια του Μέγα Τράπου, η λίμνη γεμίζει νερό και μεταμορφώνει το τοπίο σε έναν επίγειο παράδεισο για φυσιολάτρες και πεζοπόρους.
Στη συνέχεια, τα νερά οδηγούνται μέσα από ένα μαιανδρικό δίκτυο ρυακιών (φιδόμορφες νεροσυρμές) προς την έξοδο του οροπεδίου, ανατολικά, όπου σχηματίζουν έναν καταρράκτη και, «συμπράττοντας» λίγο παρακάτω με τις πηγές της Ρόνας, συμβάλλουν στη δημιουργία του Ασπροπόταμου και, κατ’ επέκταση, του Αχελώου.
Η λέξη «Βερλίγκα» στα βλάχικα σημαίνει «στριφογύρισμα», «στροβιλισμός», «δίνη». Με το ενισχυτικό «ντιπ» μπροστά, περιγράφει και τον μεθυσμένο, αυτόν που κάνει «οχτάρια». Είναι γνωστή και με τις ονομασίες Ντιβερλίγγα και Βουρλίγκα, ενώ μια άλλη ετυμολογική εκδοχή τη συνδέει με τη βλάχικη λέξη «βρίγγα», που σημαίνει «κύκλος».
Παρά το άγριο, γυμνό και φαινομενικά αφιλόξενο τοπίο, η Βερλίγκα αποτελεί σημαντικότατο καταφύγιο άγριας ζωής. Από τα τέλη της άνοιξης έως τα μέσα του καλοκαιριού κατακλύζεται από λουλούδια. Το έντονο κίτρινο των νεραγκουλών αναμειγνύεται με το κυανό των κρόκων του είδους Crocus veluchensis, που ξεπηδούν με το λιώσιμο των πάγων. Τα φυτικά είδη που συναντώνται εδώ ανέρχονται σε πολλές δεκάδες, πολλά εκ των οποίων είναι σπάνια.
Η παρουσία της αρκούδας, του λύκου και του ζαρκαδιού στην περιοχή είναι περιστασιακή, ενώ άλλα είδη είναι πιο κοινά, όπως αγριόγατες, νυφίτσες, κουνάβια, αλεπούδες και λαγοί. Σημαντικό είναι ότι κοντά στις ψηλές κορυφές και στους κάθετους γκρεμούς επιβιώνουν ακόμα λίγα αγριόγιδα. Λόγω της μεγάλης οικολογικής σημασίας της περιοχής, απαγορεύεται αυστηρά η διέλευση μηχανοκίνητων οχημάτων και η κατασκήνωση.
Πηγή: ypaithros.gr | Συντάκτης: Ρούστας Γιώργος
