Για τον Πανάγιο Τάφο και τον Τάφο της Παναγίας στα Ιεροσόλυμα, μιλά σε αποκλειστική συνέντευξη του στο AgrinioNet.grκαι την Δήμητρα Λαοπόδη, o Αγρινιώτης αρχιτέκτονας και αναστηλωτής βυζαντινών μνημείων Χρήστος Κατσιμπίνης.
Η πρώτη επίσκεψη του κ. Κατσιμπίνη στα Ιεροσόλυμα και στον Πανάγιο Τάφο έγινε το 1973 όταν ως νέος αρχιτέκτονας του υπουργείου Πολιτισμού με σπουδές στη Ρώμη, εστάλη στην Αγία Γη για την αναστύλωση του Παναγίου Τάφου του Ιησού Χριστού.
Φανερά συγκινημένος ο Αγρινιώτης Χρήστος Κατσιμπίνης μιλά για την πρώτη φορά που άγγιξε τον Πανάγιο Τάφο και τα συναισθήματά το. «Κάθε χριστιανός όταν πατάει το πόδι του στην Αγία Γη, βρίσκεται σε ένα πολύ δυνατό, διότι έχουμε φορτιστεί από την πίστη και τη θρησκεία μας, χώρο όπου εκτυλίχθηκε όλη η ζωή του Χριστού. Όταν πλησιάζεις στο χώρο του Παναγίου Τάφου πρέπει να είσαι πολύ ασυναίσθητος ή άσχετος για να μην εντυπωσιαστείς».
Η εξιστόρηση των γεγονότων που έχει βιώσει στα Ιεροσόλυμα, όπου εργάστηκε για 4 χρόνια στον Πανάγιο Τάφο, στα προσκυνήματα της Παναγίας αλλά και σε άλλες ιστορικές μονές όπως στην Αγία Αικατερίνη στο Σινά, τον κάνουν σήμερα να υποστηρίζει ότι η Ορθόδοξη πίστη είναι ζωντανή και πως όταν πλησιάζει τον Τάφο του Χριστού το συναίσθημα «είναι περίεργο. Μεταξύ θαυμασμού και φόβου, ευθύνης, ποιος είσαι και τι κάνεις».
Σύμφωνα με όσα διηγείται στην κάμερα του AgrinioNet.gr, όταν έφτασε εκεί συνέβησαν πολλά. Τότε είχε ξεκινήσει για δεύτερη φορά ο πόλεμος. Κληθείς να απαντήσει για τους μοναχούς και του Άγιους Πατέρες που βρίσκονται στα μοναστήρια της περιοχής και τον Πανάγιο Τάφο, εάν φοβόντουσαν λέει «οι Άγιοι Πατέρες που βρίσκονται εκεί είναι στρατευμένοι να φυλάνε μια περιοχή από την εποχή του Χριστού και του Βυζαντίου. Δεν φοβούνται. Έχουν θάρρος. Μπορεί να πέρασαν κρίσεις από Πέρσες, Μουσουλμάνους, Ρωμαίους, όμως είναι εκεί». Μάλιστα μιλά και για τις φορές που κινδύνευσε και ο ίδιος.
Μιλώντας για τις τελευταίες εργασίες και το άνοιγμα του Τάφου του Κυρίου, ο ίδιος λέει «για μένα δεν έπρεπε να γίνει. Οι στερεωτικές εργασίες έπρεπε να γίνουν εξωτερικά. Το μέσα… να βλέπουμε τον εργάτη με τις μπότες να πατάει πάνω στον Τάφο του Χριστού… τις άλλες εργασίες που γινόταν λες και ήταν κάτι το κοινό, τη στιγμή που άλλοι προσεύχονται, έρχονται από την άλλη άκρη του κόσμου».
Ερωτηθείς εάν είναι αντίθετος σε αυτές τις εργασίες λέει «για το κουβούκλιο, ναι. Για την θέση όπου ήταν ο Τάφος του Κυρίου και από το 1500 δεν είχε πειραχτεί, είχε σκεπαστεί με δυο μάρμαρα, πλάκες, δεν υπήρχε λόγος να γίνει αυτό. Δεν ξέρω πιο μυστήριο τους κίνησε να δουν τι είναι από κάτω; Να δουν από πού βγαίνει το Άγιο Φως; Να λένε ότι έρχεται μύρο;»
Τον ρωτάμε πως εξελίχθηκαν όλα αυτά και απαντά «με διάφορα περίεργα φαινόμενα. Όταν άνοιξαν τον Τάφο του Κυρίου έπεσε μπλάκ άουτ σε όλα τα ηλεκτρονικά μηχανήματα. Εγώ ήμουν εκεί πριν ανοίξουν τον Τάφο. Έφυγα. Δεν ήθελα να είμαι στα εγκαίνια που έκαναν, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να πω για ποιους λόγους και ποιοι ενδιαφέρθηκαν, όχι μόνο ορθόδοξοι Έλληνες χριστιανοί, μουσουλμάνοι αρμεναίοι έδωσαν χρήματα για αυτό. Για μένα τι; Άνοιξαν και έκλεισαν τον Τάφο. Το συμπέρασμα που βγήκε, ρωτάμε και απαντά «κανένα. Στερέωσαν τα μάρμαρα γύρω. Τα άλλα είναι μυστήρια και μπορεί κανείς να τα υποπτευθεί, είτε να τα πλησιάσει…».
Ο κ. Κατσιμπίνης μιλά και για τον Τάφο της Παναγίας που βρίσκεται όπως λέει «ο Τάφος της Παναγίας και του Κυρίου έγινε από τον Μέγα Κων/νο και την Αγία Ελένη. Ο Τάφος υπήρχε μέσα σε βράχο, όπου ο βράχος κόπηκε περιμετρικά και άφησαν μόνο το χώρο του Τάφου και γύρω γύρω έγινε ένας Ναός. Ο Τάφος ανοίχθηκε, προφανώς επί των Σταυροφόρων και ετέθη ένα διακοσμητικό μάρμαρο, το οποίο αποκαλύφθηκε την περίοδο που ήμουν εγώ στα Ιεροσόλυμα. Οι ορθόδοξοι και οι Αρμένιοι αποφάσισαν να βγάλουν μια πλάκα που κάλυπτε αυτό το διάκοσμο, ώστε να φανεί ο βράχος».
Πολύ συγκινημένος ο κ. Κατσιμπίνης δακρύζει στην κάμερα καλείται να σχολιάσει γιατί δεν σταμάτησε να πηγαίνει λόγω του πολέμου ή των γεγονότων που συμβαίνουν στην περιοχή «είπαμε ο Πανάγιος Τάφος».