Συνεχίζοντας την ανασκόπησή μας στην κρίση των οπιοειδών στις ΗΠΑ και την περίπτωση της οξυκωδόνης, έτσι όπως αυτά αναδεικνύονται από τη βραβευμένη αμερικανική μίνι σειρά «Dopesick», βλέπουμε να επιβεβαιώνεται κατ’ επανάληψη από την έρευνα κατά της Purdue (όπως αυτή ξεδιπλώνεται στα επεισόδια της σειράς) ότι η πλέον προσφιλής πρακτική της εταιρείας ήταν να προσεγγίζει τους κρατικούς λειτουργούς, που κανονικά θα έπρεπε να την ελέγχουν και να της βάζουν φραγμούς, και να τους εντάσσει σταδιακά στο payroll της. Αυτό το παρασκηνιακό παιχνίδι απέδωσε τόσο στην περίπτωση του πρώην υψηλόβαθμου αξιωματούχου του FDA, Κ. Ράιτ, όσο και σε αυτήν του εισαγγελέα του Μέιν, Τζέι Μακλόσκι, ο οποίος το 2000 ήταν ο πρώτος που είχε ασκήσει δημόσια κριτική στο OxyContin και είχε δείξει πρόθεση να το οριοθετήσει. Τελικά, αυτό όχι μόνο δεν έγινε ποτέ, αλλά στη συνέχεια, όταν ιδιώτευσε, ο ίδιος άρχισε να εκπροσωπεί την Purdue μέσω του δικηγορικού του γραφείου!
Στο timeline του «Dopesick», κομβικό –τουλάχιστον στη θεωρία– βήμα προόδου στη μάχη κατά του OxyContin θα αποτελέσει το 2001 η επιτυχημένη προσπάθεια της Μ. Μέγιερ να αποδείξει, σε συνεργασία με μία ομάδα επιστημόνων, ότι βάσει κλινικών μελετών οι θάνατοι από υπερβολική δόση oξυκωδόνης αφορούσαν κυρίως ασθενείς με διαγνωσμένα προβλήματα πόνου, στους οποίους το φάρμακο είχε χορηγηθεί σύμφωνα με την ιατρική συνταγή και όχι τόσο χρόνιους χρήστες ναρκωτικών ουσιών (οι οποίοι είχαν στραφεί σε φθηνότερα ναρκωτικά, όπως η ηρωίνη).
Η πτώση των Σάκλερ
Το 2020, στο πλαίσιο ενός κοστοβόρου συμβιβασμού πολλών δισ. δολαρίων για τη διευθέτηση των μαζικών αγωγών κατά της Purdue, η οικογένεια Σάκλερ έχασε τον έλεγχο της φαρμακευτικής και κλήθηκε να πληρώσει 4,5 δισ. δολάρια, ως αντάλλαγμα για να μη μηνυθούν τα μέλη της. Ωστόσο, το 2024, το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών ανέτρεψε την προηγούμενη συμφωνία με την Purdue, που θα έδινε στην οικογένεια Σάκλερ ασυλία από μελλοντικές αγωγές για οπιοειδή – μια διάταξη που δεν αποτελεί μέρος της αναθεωρημένης συμφωνίας. Τούτων λεχθέντων, μέχρι σήμερα, οι ίδιοι οι Σάκλερ δεν έχουν κατηγορηθεί ευθέως για κανένα απολύτως έγκλημα!
Εμβάθυνση στο προσωπικό δράμα των απλών ανθρώπων της υπαίθρου
Παράλληλα με το ξεδίπλωμα του ανωτέρω χρονικού, η σειρά «Dopesick» εστιάζει και στο προσωπικό δράμα των εθισμένων, τα μονοπάτια των οποίων διασταυρώθηκαν με το OxyContin – άνθρωποι της διπλανής πόρτας, των οποίων η απαιτητική ζωή στην ύπαιθρο αρχικά βελτιώθηκε χάρη στις ευεργετικές πρώτες επιδράσεις της οξυκωδόνης, αλλά σταδιακά καταστράφηκε τόσο από τον εθισμό στην ουσία όσο και τη μεγάλη επικινδυνότητα του φαρμάκου να οδηγήσει σε περιστατικά υπερβολικής δόσης.
Σε πρώτο πλάνο βρίσκεται ο Δρ Φίνιξ (ένας συγκλονιστικός Κίτον), ένας από τους τραγικούς ήρωες της υπόθεσης, ο οποίος χορήγησε το επικίνδυνο φάρμακο στους ασθενείς του (σ.σ. κυρίως ανθρακωρύχοι σε ορυχεία) με τις καλύτερες των προθέσεων, όντας και εκείνος παραπλανημένος από την ετικέτα του FDA και τους λοιπούς ψευδείς ισχυρισμούς, αλλά τελικά βρέθηκε μπλεγμένος μαζί του με τρόπους που δεν θα μπορούσε να έχει φανταστεί, φθάνοντας να ολισθήσει και εκείνος στο μονοπάτι των χρηστών.
Συνολικά, η σειρά καταδεικνύει τον δαίμονα του εθισμού σε όλες του τις εκφάνσεις. Έναν εσωτερικό δαίμονα, που πριονίζει σταδιακά την «καρέκλα» του υποκειμένου του, όπως ακριβώς ο αντίστοιχος δαίμονας της εταιρικής απληστίας (με αιχμή του δόρατος τις αθέμιτες πρακτικές, που θέτουν σε προτεραιότητα το κέρδος έναντι της ανθρώπινης υγείας) βάζει δυναμίτη στα θεμέλια της κοινωνίας μας.
Επιμύθιο
Κλείνοντας, αξίζει να επισημανθεί ένα χρήσιμο φλας μπακ πίσω στο 1962, το οποίο αφήνει να διαπιστώσουμε ότι η εταιρεία της οικογένειας Σάκλερ προέβαινε διαχρονικά σε αθέμιτες πρακτικές που διακινδύνευαν τη δημόσια υγεία, προκρίνοντας τα συμφέροντά της σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Όπως έχουν πράξει στο παρελθόν ταινίες όπως το πολύ καλό «Dallas Buyers Club» (σ.σ. η επέλαση της μάστιγας του AIDS στις ΗΠΑ και ο ανήθικος ρόλος φαρμακευτικών, που λειτουργούσαν ανασταλτικά στο να υιοθετηθούν αποτελεσματικές θεραπείες), το «Dopesick» κρούει τον κώδωνα για τα αδίστακτα παιχνίδια που παίζουν οι φαρμακοβιομηχανίες, με τη δίψα τους για χρήμα και τις υψηλές δικτυώσεις τους, σε βάρος της δημόσιας υγείας, η οποία τελεί υπό καθεστώς ομηρίας, στο έλεος μεγάλων συμφερόντων. Και αυτή, δυστυχώς, δεν είναι μια παθογένεια που περιορίζεται στην υπόθεση του OxyContin, της Purdue και της οικογένειας Σάκλερ, αλλά αποτελεί ένα πολύ πιο εκτεταμένο φαινόμενο στην αρένα των μεγάλων φαρμακοβιομηχανιών.
Πηγή: ypaithros.gr | Συντάκτης: Γαργαλάκος Νίκος
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ: Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής), θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Τα άρθρα που δημοσιεύονται εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ’ ανάγκην με την άποψη του energy942.gr (φωτογραφίες από διαδίκτυο).
